800 jaar oude potscherven, een scheepshout afkomstig uit de VOC-tijd, een zwerfkei meegenomen tijdens de laatste ijstijd of een ondergronds meer wat minimaal 11.000 jaar oud is; overal wordt een leeftijd aangeplakt. Vaak wordt dit dateren echter minder interessant gevonden dan het daadwerkelijke onderzoek, het veldwerk of de uiteindelijke resultaten. Onterecht als je het mij vraagt. Binnen de geologie is het namelijk van groot belang de (relatieve) ouderdom van gebeurtenissen te kunnen achterhalen om zo een chronologische opeenvolging te kunnen reconstrueren. Zonder dateren is het onmogelijk om inzicht te krijgen in de geschiedenis van onze aarde.

Toen ik voor mijn minor-studie in Noorwegen koos, werd ik natuurlijk honderd keer gewaarschuwd. Noren zouden introvert en lastig zijn om mee te communiceren. Nu moet ik toegeven dat dit in sommige gevallen toch wel klopt, ondanks de enorme gastvrijheid van de meeste Noren hier. Wat echter ook wordt gezegd, is dat als een Noor zich eenmaal voor je openstelt, ze je opnemen in hun hart. Dat dit waar is, realiseerde ik mij mede door een gesprek wat ik had met een van mijn docentes na college.

September 2015. Ik zal nooit vergeten hoe ik samen met een groep nieuwe studiegenoten na een van de eerste colleges over de straten van Amsterdam liep. Hoofden gebogen, enkel lettend op de stenen onder onze voeten: blauwzwarte kalksteen vol met fossielen. Vol enthousiasme probeerden we met zijn alle de witte, ondefinieerbare vlekken te herkennen en te benoemen. Crinoïdes (een lelieachtige plant levend op de zeebodem), brachiopodes (schelpachtige) en koralen. Meter voor meter gingen we de straten af. Onze geologen-ogen waren voor goed geopend.